دما بر توزیع فتواسیمیلات ها (ترکیبات بیولوژیکی که از جذب با استفاده از واکنش های وابسته به نور تشکیل می شوند) بین میوه و بقیه گیاه گوجه فرنگی ریز گیلاسی تأثیر می گذارد.
در دماهای بالاتر، تجمع فتواسمیلات در میوه ها افزایش می یابد و بر رشد رویشی گیاه گوجه فرنگی تأثیر می گذارد [21،29]. دمای محیط رشد نیز بر توزیع آب در گیاه، ساختارهای سلولی مؤثر بر کیفیت میوه (مانند اندازه و رنگ) و رشد میوه تأثیر می گذارد.
نوع و تعداد ترکیبات فنلی موجود در میوه گوجه فرنگی با ژنوتیپ گیاه، ذخیره میوه و شدت نور در طول کشت بسیار متفاوت است. مطالعه‌ای در سال 2006 دو رقم گوجه‌فرنگی را تحت دو شرایط مختلف رشد داد: یکی برای انتقال تابش فرابنفش خورشیدی در محدوده 290 تا 400 نانومتر، دیگری طراحی شده برای جلوگیری از تشعشعات فرابنفش زیر 380 نانومتر.
محتوای فنلی این گوجه‌فرنگی‌ها با استفاده از کروماتوگرافی مایع با فشار بالا و سنجش رنگ‌سنجی فولین سیوکالتئو مورد آزمایش قرار گرفت و نتایج نشان داد که طول موج و شدت تابش اشعه ماوراء بنفش بالاتر گیاهان گوجه‌فرنگی در طول کشت به طور قابل‌توجهی باعث افزایش سطح فنلی میوه می‌شود. سطح که برای سلامتی مفید هستند.
محیط کشت مورد استفاده برای کشت گوجه فرنگی نیز بر رشد و سلامت گیاهان و میوه های حاصل تأثیر می گذارد. در تولید گلخانه ای گوجه فرنگی، سیستم های کشت بدون خاک با استفاده از بسترهای جامد مانند ذغال سنگ نارس، پوست، پشم سنگ، فوم های مصنوعی و پرلیت وجود دارد.
پیت ماس اسفاگنوم که از اکوسیستم‌های تالابی برداشت می‌شود، به دلیل ظرفیت تبادل مواد مغذی بالا، یک محیط رشد رایج در باغبانی است.
خواص فیزیکی زیرلایه ها، مانند اندازه منافذ، پیچ خوردگی، و پیوستگی، با اندازه و شکل ذرات بستر تعیین می شود و می تواند بر در دسترس بودن آب و هوا تأثیر بگذارد.
مطالعه‌ای در سال 2004 هفت بستر را در کشت گوجه‌فرنگی گلخانه‌ای آزمایش کرد: پشم سنگ، خاک اره صنوبر تازه، تراش چوب صنوبر، پوست درخت صنوبر کمپوست شده، ذغال سنگ نارس بلوند ریز، و مخلوط‌هایی از 66 درصد پیت بلوند ریز + 33 درصد پوست درخت صنوبر کمپوست شده و 33 درصد پیت بلوند ریز. + 66٪ نوار صنوبر کمپوست شده
