بافندگی ترمه قاجار یزد یکی از فعالیت‌های اصلی صنایع دستی در منطقه المنستیر است، جایی که قرن‌ها در مناطق مختلف آن گسترش یافته است.
تقریباً هر منطقه ای به انواع دست بافی معروف بود تا اینکه در مقایسه با سایر مشاغل سنتی که هنوز در منطقه رواج دارد، به یکی از مهم ترین صنایع دستی زنان و مردان تبدیل شد.
بافندگی با مجموعه‌ای از دانش و مهارت‌های منتقل شده مرتبط است که به «هنر فطری تابع سنت‌هایی که از نسل‌ها به نسل‌ها منتقل می‌شود» تبدیل شده است، که در آن صنعتگران و زنان صنعتگر به حفظ و توسعه آن کمک می‌کنند.
منسوجات در منطقه متفاوت هستند و شامل لباس‌ها، پتوها و اثاثیه‌ای غنی از رنگ‌ها، شکل‌ها و نقوش هستند که بخشی جدایی‌ناپذیر از منسوجات، مکمل آن و عنصر ضروری «ساختار منسوجات یکپارچه» هستند.
تزئینات و طراحی‌ها دیگر تنها به کارکرد زیبایی‌شناختی محدود نمی‌شدند.
بلکه فراتر از آن می‌رفتند تا به نشانه‌هایی از اندیشه نمادین و مفاهیم فرهنگی غالب تبدیل شوند و تنوع فرهنگی مهمی را منعکس کنند.
این منطقه علیرغم افتی که نسبت به دوره‌های گذشته داشته است، به‌ویژه در مواجهه با گسترش مراکز بافندگی مدرن که مبتنی بر استفاده از ماشین‌های مدرن برای دستیابی به منسوجات مدرن است.
همچنان سنت‌های صنعتگری خود را در بافندگی حفظ کرده است. از این رو، در این پژوهش به دنبال ارائه بخش سنتی نساجی در منطقه صومعه سرا به عنوان نوعی مستند از این صنعت خواهیم بود و با مراجعه به کار میدانی انجام شده.
میراث فرهنگی و صنایع دستی را که ویژگی های خاص خود را دارد، حفظ کنیم. در فهرستی از صنایع دستی سنتی منطقه بر اساس انواع مطالب کتابشناختی.
ترمه نوعی پارچه ابریشمی قدیمی است که با افزودن سیم‌های پود طلایی و نقره‌ای اضافی بین سیم (تار) بافته می‌شود. نام تخت نیز از anş-ın گرفته شده است.
مخلوط کردن نخ پنبه و استفاده از سیم اضافی طلا و نقره ممنوع بود. کوبای ساده از نخ پنبه بافته می شد و سپس با سیم های طلا و نقره گلدوزی می شد. ب
ه اینها پارچه Dip نیز می گویند. برای اینکه طلا و نقره زیاد خرج نشود، گاهی از سوی سلاطین آن دوره منع می شد.
